Επιχειρώντας να σκιαγραφήσει κανείς τα 7,5 χρόνια βαθιάς οικονομικής ύφεσης, ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών που επιβλήθηκαν στο… “πειραματόζωο” Ελλάς…
Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ
Και κυρίως επιχειρώντας να απαντήσει στο πώς και το γιατί, αυτή η εξέλιξη δεν επέδρασε ως καταλύτης για τη συσπείρωση και συνένωση όλων των αυτοαποκαλούμενων «αντιμνημονιακών δυνάμεων», προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα τα οποία θεωρώ, πως θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο διαβούλευσης σε έναν ανοιχτό πολιτικό διάλογο, προσανατολισμένο να καταλήγει στο δια ταύτα.
Ξεκινώντας από τον όρο “αντιμνημονιακός”, παρατηρούμε πως το σύνολο (ή σχεδόν το σύνολο) των κομμάτων, κοινοβουλευτικά ή μη, αυτοπροσδιορίζονται ως «αντιμνημονιακά».
Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών, εξαιρουμένων των όσων κυβέρνησαν, συγκυβέρνησαν ή συμπλέουν με αυτά, εννοεί πως υπάρχει ανάγκη για άμεση διακοπή εφαρμογής και υλοποίησης των “μνημονίων… κατανόησης”, μιας και τα θεωρεί αδιανόητα για μια πολιτισμένη χώρα του Δυτικού κόσμου.
Ιδιαίτερα δε, όταν πρόκειται για το έθνος αυτό που μεταλαμπάδευσε τον δικό του πολιτισμό, στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο, ο οποίος τον αποδέχτηκε και ισχυρίζεται πως τον εφαρμόζει μέχρι τις μέρες μας. Με παραλλαγές βεβαώς σε σημείο μάλιστα που να αλλοιώνει ριζικά το πρωταρχικό του περιεχόμενο στις πλείστες όσες των περιπτώσεων.
Υπάρχει βέβαια και μια ειοψηφία που απομένει και εμμένει να αυτοχαρακτηρίζεται ως “αντιμνημονιακή”, προβάλλοντας μάλιστα το “ακατάρριπτο” και “ακαταμάχητο” (λόγω παραλογισμού; Διπολικής διαταραχής; Εγώ πιστεύω απόλυτα, λόγω εξυπηρέτησης αλλότριων προς τον λαό συμφερόντων) επιχείρημα, αυτό της “εξόδου από τα μνημόνια μέσω… των μνημονίων”…!!!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό του κ. Γ. Ρούσκα (βλ. εδώ: https://www.kinimadenplirono.
“Διάσωσις διά της θανατώσεως” λοιπόν… Είναι κι αυτή μία άποψη θα μου πείτε. Μακάβρια και μεταφυσική, αλλά άποψη. Κάπως έτσι και μια μερίδα από τους γνωστούς κατά δήλωσή τους “αντιμνημονιακούς” πολιτικούς, τα ίδια ακριβώς λένε. Συμπλέουν θα λέγαμε στο άτοπον του συλλογισμού…!
Έτσι, αφού ξεκαθαρίσαμε το πως εννοεί ο καθένας τον αυτοπροσδιορισμό του ως “αντιμνημονιακός”, πάμε να δούμε τα περί δυνατότητας συσπείρωσης και εν τέλει συνένωσης των αυθεντικώς εννοούμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων σήμερα, επτά, κοντά οκτώ, χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Να δούμε γιατί δεν δεν παραγματοποιήθηκε ακόμη η πολυπόθητη σύμπραξη, αλλά και τις πιθανότητες που υπάρχουν να συμβεί η δημιουργία ενός και μόνο πραγματικού αντιμνημονιακού ΜΕΤΩΠΟΥ. Γιατί για όλους τους λοιπούς κατά δήλωση αντιμνημονιάκηδες, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Αρκεί αυτό:
1ο Μνημόνιο: 172 Ναι σε όλα
2ο Μνημόνιο: 199 Ναι σε όλα
3ο Μνημόνιο: 222 Ναι σε όλα
Θέλετε κι άλλα; Μια χαρά τα κατάφεραν με τον καιρό και το βάθεμα της κρίσης...!
Το μνημονιακό μέτωπο λοιπόν είναι εδώ,. Αυξάνεται και πληθύνεται. Μαζί με τους φόρους, τα λουκέτα, την ανεργία το ξεπούλημα των υποδομών και την μετανάστευση του μορφωμένου, του υψηλά καταρτισμένου, αλλά και του ηλικιακά νεότερου ανθρώπινου δυναμικού της πατρίδας μας. Αυτού δηλαδή με την μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία, που το αποτέλεσμά της καρπώνονται οι Βορειοευρωπαίοι, πίνοντας στην υγειά των κορόιδων Ελλήνων.
Πάμε λοιπόν να δούμε τα πώς και τα γιατί στα παραπάνω ερωτήματα…
Σε αυτή την κατηγορία, διακρίνουμε “ΣΩΤΗΡΕΣ” όλων των ειδών και των παραλλαγών:
Σωτήρες εντός Ε..Ε και σωτήρες εκτός Ε.Ε. (GREXIT).
Σωτήρες εντός ΟΝΕ (ευρωζώνη) και σωτήρες εκτός ΟΝΕ.
Σωτήρες προοδευτικούς και σωτήρες συντηρητικούς.
Σωτήρες ακροαριστερούς και σωτήρες ακροδεξιούς.
Σωτήρες μετριοπαθείς, διαλλακτικούς, ικανούς διαπραγματευτάδες και σωτήρες άτεγκτους, απόλυτους και άκρως επιθετικούς.
Σωτήρες…, σωτήρες…, σωτήρες… Ωχ Παναγία μου… Ποιος θα μας σώσει απ’ τους “ΣΩΤΗΡΕΣ”…;;;
Κανείς τουλάχιστον δεν θα μπορέσει να μας κατηγορήσει για έλλειψη ανταγωνιστικότητας, παραγωγής και πρωτοφανούς ποικιλίας «σωτήρων». Κάτι είναι κι αυτό, έτσι για να παρηγορούμαστε…!
Ας δούμε τώρα, τι κοινό μπορούν να έχουν όλοι αυτοί οι… επίδοξοι ΣΩΤΗΡΕΣ μας και πως αυτό θα μπορούσε να γίνει η “συγκολλητική ουσία”, στην βάση όλων αυτών που διαλαλούν δεξιά κι αριστερά, και που δεν είναι άλλο από την… Είπαμε: ΣΩΤΗΡΙΑ μας. (Ωχ Σωτήρα, δωσ’ μου δύναμη ν ‘ αντέξω το μαρτύριο τούτο).
Συμφωνούν στην σωτηρία μας εκτός Ε.Ε.; ΟΧΙ. Εντός; ΟΧΙ
Συμφωνούν στην σωτηρία μας εκτός ΟΝΕ; ΟΧΙ. Εντός; ΟΧΙ
Συμφωνούν στην σωτηρία μας με αριστερό πρόσημο; ΟΧΙ. Με δεξιό; ΟΧΙ
Συμφωνούν στην σωτηρία μας με καθολική διαγραφή του χρέους; ΟΧΙ. Με μερική; ΟΧΙ (Θα πάει μακριά η βαλίτσα;)
Για να μην πάει λοιπόν τόσο μακριά η βαλίτσα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως το μόνο κοινό που υπάρχει, είναι πως για να έρθει η πολυπόθητη ΣΩΤΗΡΙΑ, θα πρέπει πρωτίστως να επέλθει ο “θάνατος” του συστήματος. Δηλαδή η ΑΝΑΤΡΟΠΗ…!
Να λοιπόν, πως διά της άτοπου απαγωγής φθάσαμε σε ένα πρώτο ασφαλές συμπέρασμα. Την ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Το πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί αυτό το πρώτο βήμα, κοινό σημείο συνάντησης όλων αυτών που συμφωνούν με αυτό, είναι ζήτημα πολιτικών διεργασιών, πολιτικού διαλόγου, σχεδιασμού και στρατηγικής που θα πρέπει να συν-αποφασιστεί από όλους και να τηρηθεί – εφαρμοστεί απαρέγκλιτα από όλους.
Είναι όμως αρκετό αυτό από μόνο του για να φέρει την αλλαγή στον τόπο, την ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας, τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και εν τέλει την ευμάρεια του λαού μας;
Απαντάμε απλά και κατηγορηματικά: ΟΧΙ. Διότι πολύ απλά, η ανατροπή από μόνη της, θα φέρει την επομένη το χάος, σε μια εξουσία χωρίς ταυτότητα και σε μια πατρίδα χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό.
Χρειάζεται και το αμέσως επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από την ανάδειξη μιας Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας, η οποία θα αναλάβει τα ηνία της χώρας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, αυτή της μετάβασης από την Τραπεζοκρατούμενη και Κληροδοτούμενη Δημοκρατία, στην…ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Στην σκέτη Δημοκρατία. Στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χωρίς επιθετικούς ή άλλους προσδιορισμούς. Σε αυτήν που εμπεριέχεται στηνΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και όχι σε αυτήν που εμπεριέχει Δικαιοσύνη.
Την δεύτερη, την ζούμε χρόνια τώρα. Και τα αποτελέσματα, τόσο αυτής της Δημοκρατίας όσο και αυτής της Δικαιοσύνης, τα βιώνουμε στο πετσί μας.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας, θα πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένα και απόλυτα αποδεκτά από όλους.
Σεβασμός στον λαό, σεβασμός στην πατρίδα, σεβασμός στο έθνος, σεβασμός στην Δικαιοσύνη και την Δημοκρατία, σεβασμός στην επίσημη θρησκεία, αποδοχή της ύπαρξης συνόρων και διασφάλιση αυτών (όποιος καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι λέει ο θυμόσοφος λαός μας).
Ό, τι άλλο θεωρηθεί αναγκαίο, καλώς να ορίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και αν κριθεί απαραίτητο, ασφαλώς και να συμπεριληφθεί.Πρωτίστως όμως, προέχει η ειλικρινής διάθεση των συνδαιτυμόνων που θα προσέλθουν στον διάλογο.
Οι στόχοι της, θα πρέπει επίσης να είναι πολύ συγκεκριμένοι. Και η προγραμματική διακήρυξη του «Μετώπου για μια ΕΛΕΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ», τους απαριθμεί με επάρκεια, θέτοντας την βάση για μια υπεύθυνη, ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση.
Η μη αναγνώριση, η παύση πληρωμών και η καταγγελία του Δημόσιου χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η εθνικοποίηση του συνόλου των επιχειρήσεων εθνικής σημασίας (Τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, εθνικά οδικά δίκτυα, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.), Η εκτεταμένη Σεισάχθεια για τα χρέη των πολιτών προς τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και ΑΑΔΕ (Ανεξάρτητη Αρχή Διεθνούς Επιτροπείας) για τους πολίτες και τα νομικά πρόσωπα που δεν εμπλέκονται σε διασπάθιση δημόσιου χρήματος, θαλασσοδάνεια και κάθε λογής άνομες συναλλαγές, είναι μερικά μόνο από τα πρώτα στοιχεία που θα πρέπει να συνομολογηθούν για να ξεκινήσουμε.
Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος πια, πως η όποια προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τους… “θεσμούς” θα αποβεί άκαρπη (βλέπε Σαμαρά, Τσίπρα), αφού στην ουσία αυτό που συγκροτούν και αντπροσωπεύουν, είναι μια σκληρή και αδίστακτη Τραπεζική μαφία, ενδεδυμένη τον μανδύα της πολιτικής.
Και με την μαφία δεν διαπραγματεύεσαι. Προχωράς σε ρήξη. Σε ρήξη αδιαπραγμάτευτη πριν σε καταπιεί.
Συνοψίζοντας και επανερχόμενος στο αρχικό ερώτημα, για το αν δηλαδή θέλουμε μια πραγματικά “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ” και πως μπορούμε να πετύχουμε αυτή την ύψιστη πολιτική επιδίωξη, λέω απλά πως και το θέλουμε και το μπορούμε.
Αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί να το πιστέψει ο ίδιος ο λαός ως πρωταγωνιστής, εγγυητής και καταλύτης αυτής της μεγάλης υπόθεσης. Και τότε η πίστη θα γίνει θέληση. Και η θέληση θα γεννήσει το ένα και μοναδικό Μέτωπο…
Το “Μέτωπο για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ”.
Το Μέτωπο για λευτεριά
Το Μέτωπο για τον αγώνα
Το Μέτωπο για να κατακτήσουμε την ίδια ζωή που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου